NUBES

Nubes... 

crin recordar 

unha forma de explicalo.

As nubes, 

son puntiños brancos de algodón, 

algodón de azucre. 

Doces 

pero amargas, 

alaranxadas, negras ou brancas 

todas diferentes 

ningunha igual, 

mil formas crin recordar. 

Doces as vendía, 

amargas as compraba 

e ácidas as comía. 

As nubes da atmósfera,

a atmósfera exterior.

O SOL

 O sol,

que é o sol? 

o sol é...

é unha esfera 

unha esfera brillante no ceo, 

unha estrela 

do firmamento, 

sobre a que xiramos, 

para vela, 

dende todos os lados. 

O sol é... 

é a alegria do verán, 

un día de luz, 

de praia, 

de paseo, 

de xogos, 

 de movemento. 

O sol é...

a alegria 

de todos os nenos.

Oda os mariñeiros de Cangas

Polo escuro do mar que vos contruba
aínda hay peixes de lus nos seus abrigos,
mariñeiros de Cangas, meus amigos,
meus irmáns de salitre e sol e chuva.

Solte a ría un exército de naves,
mariñeiros de Cangas, traede as liñas,
que, anunciando o fumazo das sardiñas
polos cons e cabezos cantan aves.

Polas ondes e muros sen diques,
polo lombo do Atlántico azulado,
brinca e bufa o arrúas todo apurado,
perseguindo os bonitos e os alcriques.

Máis alá de Sobrido ti me guíes,
mariñeiro de Cangas, ti me leves,
pra ver os espumallos i os percebos,
e mirar dende a popa as illas Cíes.

Máis alá de Cabalo e de Cabo de Home
da negra e deses baixos de Biduído,
mariñeiro de Cangas vas perdido
e o mar é un gran misterio que te come.

Coma horribles fantasmas aparecen
dende o fondo, xurdindo, nos sorrios,
estranas ardentias de navios
e tristes afogados amolecen.

Pero rompe, que podes contra o medo, 
dálle avante con forza, anque che doa,
contra ás noites e neboas, pon a proa,
mariñeiro de Cangas, e ven cedo.

Ven loguiño a vender o peixe a Vigo
e trae unha canción do son dos mares
 pra beber e cantar xuntos nos bares
mariñeiro de Cangas, meu amigo.

Este é un poema de Bernardino Graña, o poeta do mar.

Allariz

Allariz,
Allariz,
oh Allariz,

Un bonito pobo
cos seus campos,
sempre tan verdosos,
co seu rio,
as augas azuladas,
frias e distintas.

Allariz,
os teus museos,
que son tres,
son os mellores:
o liño tan costoso,
o muiño tan antiguo,
e os xoguetes,
como non,
sempre impresionantes.

Allariz,
Allariz,
oh Allariz,
oh dulce Allariz.

A Familia

Gustame estar,
coa familia, cantar.

Todos te queren ,
te apoian no que desexes.

Os bicos,
as apertas,
fai moito tempo
que non chegan,
ata que por fín
este sentimento
pode saír.

O reencontro
xa chegou,
coa miña familia
de novo estou,
pero o contrario
de cando chega,
moi rápido se vai.

Se todos os días
foran iguais,
co reencontro
e demais,
o reencontro aburrido
chegaria a parecer,
por iso
aínda que haxa
que esperar
a pena valdra,
o tempo de esperar.

A familia
tamén me fai recordar
a brisa do mar,
tan nova,
tan limpa,
que antigos momentos
te fai recordar.

Vamos a Eurovisión!

                                                                   
Esta é Lucía Perez cantante luguesa, tamén quen nos representara en eurovisión. É a primeira galega que vai a eurovisión. Onte, o venres 18 de febreiro de 2011, no canal 1 no programa Destino Eurovisión foi declarada finalista, para ir a eurovisión. Estas son as mellores cancións que cantou:

Esta é a canción Que Me Quiten Lo Bailao,  e tamén a canción que vai cantar en eurovisión.

Esta é outra canción que foi candidata a gañar, cantada por lucía perez, chamase Abrazame

un poema de Bernardiño Graña

Este é un poema de un poeta chamado Bernardiño Graña:
O  GATO DA TASCA MARIÑEIRA
Aquí non hai silencio
porque hai homes
falan os homes falan.
Aquí non pasa
o vento esa fantasma
os homes falan falan
e fórmase outro vento
outro rebumbio
unha fantasma
feita deste fume
este fumar
sen tino estas palabras
e pasa un suave gato
que é da casa.
Beben viño coñac
berran discuten
contan chistes mascan
un pouco de xamón
tal vez chourizo.
O gato ulisca
cheira mira agarda
vai á cociña
ven ao mostrador quixera
un anaquiño
de boa carne un chisco
de tenrura
algún queixo unha migalla.
Aquí non hai vagadas
nin roncallos
non se ven os cabezos
nin as praias
o taberneiro bole
saúda cobra serve fala
cambea mil pesetas
chama á muller a berros
e contesta ao teléfono
ás chamadas
e os homes berran
moito cheos de ira
e rin e danse a man
e nada pasa.
O gato calandiño
ergue as orellas
ten maino
tan suavísimo sen gana
cruza por entre as pernas
entre as botas
altas botas de caucho
contra as augas co seu rabo
arrequichado e duro
e tan el calma
e aquí non hai silencio
que hai vinte homes
e están ben lonxe
os mares que arrebatan.
Se acaso o gato
mira os ollos do home
guicha en suspenso
escoita en paz agacha
unha orelliña
aguda e indiferente
lambe teimudo
e calmo unha das patas
e se acaso durmiña
e abre un ollo
e ve que os homes
beben fuman discuten moito
non se cansan
de ensaladilla
callos mexilóns anchoas
e viño e viño e viño tinto e branco
en tantas tazas
e esgarran cospen entran saen
empuxan brindan cantan
e a radio está acendida
e óese música
e o gato pasa indemne
comprendendo tan costume
son os homes
no se espanta.

recomendaciones

os deseo un feliz 2011 a todos y de paso os voy a recomendar un blog mio y de mi amiga Ana:
nuestras cosaspreferidas.blogspot.com